011

Coma se todos eses centos de ollos vermellos colgados das árbores,

ollos amarelos, gazos, verdes;

coma se todos soñasen contigo,

coma se todos eles reflectisen en tí agás os meus.

Non sei dicirche canto te fodín,

pero si como:

coma se ti foses eu,

e eu fose teu coño.

Xa non ollo por nada neste intre equivocado,

nesta dirección errónea na que detivéronse os nosos pasos:

o teu ventre e mailos meus ósos,

carantoñas de aceiro e sangue.

No merezo máis ca terra e esquecemento,

sufrir un despertar eterno;

pero tí,

tí mereces ser derruída do ceo,

desaparecer dos soños,

mereces ser arrincada das veas,

mereces que te quera aínda que non te perdoe xamáis.